ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω από τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα που αναβοσβήνουν, μες τη νύχτα, σαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια –

Χαράλαμπος Δερμιτζάκης: Νίκος Χουλιαράς

13. Nίκος Χουλιαράς, Ακτή τ. 23, 1995, σελ. 351- 353

  Νίκος Χουλιάρας (γεν. 1940) είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο αναγεννησιακού στυλ. Απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, θεωρεί­ται ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες ζωγράφους. Ασχολήθηκε ακόμη με επιτυχία με τη μουσική, το διάστημα '65-'70. Από νωρίς επίσης άρχισε να δημοσιεύει σε διάφορα περιοδικά ποιήματα, πεζά και κείμενα για τη ζωγραφική. Η στροφή του όμως στην πεζογραφία γίνεται ολοκληρωτική με το «Λούσια» (1979), το πρώτο του μυθιστόρημα.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ: Ο Σιούλας ο ταμπάκος στην οδό αγγέλων αυτοκρατόρων

Μια δοκιμή σε ηλεκτρονική μορφή


Χρήστος Δανιήλ


Όταν φτάνω σε μια ξένη πόλη, συνοδεύομαι πάντα από το σχετικό κείμενο. Το κείμενο αυτό μου έχει μιλήσει, έχω ήδη διαβάσει για το υποκείμενό του σε βιβλία και εφημερίδες.

Michel Butor, “La ville comme texte”, 1982




Η γραμματολογική μέθοδος εξέτασης της λογοτεχνίας, με τη διαίρεση και ταξινόμηση της εγχώριας λογοτεχνικής παραγωγής σε γενιές και περιόδους, είναι εστιασμένη πρωτίστως στον άξονα του χρόνου. Κάποιες φορές μάλιστα το αντικείμενο της φιλολογικής έρευνας μοιάζει να περιορίζεται στην ταξινόμηση των ληξιαρχικών πράξεων γέννησης διαφόρων λογοτεχνών και στην ένταξή τους στην οικεία λογοτεχνική γενιά. Η μέθοδος αυτή, παρά τη συμβολή της σε ό,τι την ευσύνοπτη διαγραμματική εξέταση της λογοτεχνίας (ή μάλλον, εξαιτίας αυτής), παρουσιάζει και ορισμένες αδυναμίες στο να καλύψει με επάρκεια σύνθετα λογοτεχνικά φαινόμενα που απαιτούν μια περισσότερο συστηματική μελέτη.

«Η μελαγχολία είναι πιο ενδιαφέρουσα από την ευτυχία»...

ΝίΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡάΣ:

«Η μελαγχολία είναι πιο ενδιαφέρουσα από την ευτυχία»...
από τον ΣΩΤήΡΗ ΚΑΚίΣΗ.


Αναβιώνει στην εποχή μας το μύθο του απόλυτου δημιουργού. Από τη μουσική στη ζωγραφική πάντα, από την ποίηση στην πεζογραφία εναλλάξ, ο Νίκος Χουλιαράς καταφέρνει ίσως το πιο δύσκολο σε μια εποχή ειδικοτήτων και αυτοπεριορισμών: να παραμένει ολόκληρος με τις λέξεις ή τα χρώματα, να εκφράζεται παντού με την ίδια πολυσήμαντη κι εγκάρδια ευφυία.


Αυτός που κάποτε μας γνώρισε τον βαθύ ηπειρώτικο μουσικό τρόπο, του «Νέου Κύματος» και των μπουάτ ο μια φορά κι έναν καιρό πρωτοπόρος, αυτός που με τα διηγήματά του των περιθωριακών ανθρώπων και με την απίστευτη πανελλήνια δημοφιλία του « Λούσια» έδωσε πνοή στην πεζογραφία μας κι υψηλή ξαφνικά συνέχεια, είναι ο ίδιος ο μεγάλος ζωγράφος, είναι ο ίδιος ο μαγευτικός συζητητής.


Κι όπως είναι φυσικό, τα πάντα στου μυαλού και της καρδιάς του τον τόνο αδιάκοπα διϋλίζονται, αδιάκοπα λαξεύονται. Από τις πιο ιδιαίτερες αποχρώσεις των νοημάτων ώς της καθημερινότητάς μας την επικίνδυνη πια στις μέρες μας απελπισία. Ώς του ποδοσφαίρου και του Μπουφφόν τα είδωλα, ώς τις αντανακλαστικές των στιγμών μας στα γήπεδα κινήσεις:



Σ.Κ.: -Τί γίνεται μ’ εσάς πάντα, κύριε Χουλιαρά; Από τη λογοτεχνία στη ζωγραφική θα συνεχίζετε πάντα, από τις νέες εκδόσεις στις εκθέσεις; Μόνο τραγούδια δεν έχετε τον τελευταίο καιρό ξαναγράψει.

Ν.Χ.: -Επειδή οι άνθρωποι ούτε τραγουδάνε, αλλά, προπαντός, ούτε ακούνε όπως παλιά, δεν το βλέπω πιθανό τώρα κοντά να ξαναγράψω.

-Γιατί λέτε δεν τραγουδάμε;

Η κλινική της μνήμης