ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω από τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα που αναβοσβήνουν, μες τη νύχτα, σαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια –
‘όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.

Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα – κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τα’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη˙   που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα – παιδάκια όμως αγαπώ˙ αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει την αλφάβητο, μπορούν, εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.

            Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα – συνένοχοι˙ εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δε σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα – «δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»˙ αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.

            Δεν αγαπώ διόλου τα ποιήματα – γεροντοκόρες που συγυρίζουν, ολημέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω κα τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο την νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία. Αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω από τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο.